Het snoepje van de buschauffeur

Vorig jaar reisde ik voor een opdrachtgever het hele land door. Om een bedrijfsopleiding ‘Leisure & Hospitality Assistent’ voor frontlinie medewerkers af te ronden bezocht ik deelnemers op hun werkplek om, samen met hun leidinggevende, evaluatiegesprekken te voeren.

Omdat de locaties zich meer dan eens aan de andere kant van het land bevonden, besloot ik ook wel eens om lekker de trein te pakken. In plaats van aan te sluiten in een lange rij auto’s. De trein heeft voor mij zo zijn voordelen. Ik kan er lekker een kopje koffie drinken en krijg de gelegenheid om allerlei soorten mensen te observeren. Heerlijk. Wat wil ik nog meer. Anders wordt het wanneer ik moet overstappen op een bus of tram, daar heb ik een hekel aan.

Maar deze keer, in Apeldoorn om precies te zijn, was het anders. Toen ik de bus in stapte werd ik, tot mijn verbazing, buitengewoon vriendelijk begroet door de buschauffeur. En niet alleen dat… Toen ik plaats genomen had kwam er een grote zak met snoepjes tevoorschijn. Met een lachend gezicht vroeg hij of ik een snoepje wilde, of misschien wel twee. Ik was verrast! Wat leuk! Het bezorgde mij een ouderwets gevoel van ‘gezellig met de bus op schoolreisje’ of ‘met de bus op kamp’. Ineens was het niet zo heel erg meer om over te moeten stappen en het laatste stukje van mijn reis met de bus voort te zetten.

Het mooie van dit verhaal is dat ik de indruk kreeg dat de buschauffeur de snoepjes uitdeelde omdat hij dat zelf gezellig vond. Niet omdat het moest in het kader van klantenbinding of iets dergelijks. Nee, hij had er gewoon zelf plezier in. En dat maakte verschil! De buschauffeur had het duidelijk naar zijn zin. Vermoedelijk kreeg hij door het uitdelen van de snoepjes zelf plezier en bezorgde dat daardoor ook aan zijn passagiers.

Een mooie ervaring die mij nu, een jaar later, nog is bij gebleven en ook inspireert… Welk ‘snoepje’ kunnen jij en ik tijdens ons werk aan een ander geven?

Vriendelijke groet,

Martine Bakkeren